Obejrzeliśmy film „Sierpniowe niebo. 63 dni chwały” w reżyserii Ireneusza Dobrowolskiego. Film ten trudno nazwać filmem fabularnym. To raczej artystyczna impresja wsparta dawką dokumentu. Opowieść Dobrowolskiego rozgrywa się na dwóch planach: historycznym (powstańczym) i współczesnym.
Z jednej strony widzieliśmy miłość młodziutkiej sanitariuszki Basi i oficera AK Staszka oraz dramat walczącej z okupantem Woli, z drugiej: współczesną historię o inżynierze Milskim, który kopiąc fundamenty pod nową inwestycję mieszkaniową natrafia na powstańcze szczątki i tajemniczy pamiętnik.
Nie wszystkim, którzy oglądali ten film, przypadł on do gustu. Na zajęciach podczas dyskusji, podkreślano, że film zawierał wiele wątków, które nie zazębiały się, a zasygnalizowanym jedynie różnym sytuacjom z Powstania Warszawskiego brakowało głębi i wyrazu. Gra młodych aktorów również budziła zastrzeżenia. Zwróciliśmy uwagę, że wysiłek reżysera skierowany był raczej na zachowanie pamięci historycznej niż na opowiadanie o powstaniu. Uznaliśmy, że warto jednak oglądać różne produkcje i uczyć się krytycznego spojrzenia na różne dzieła kultury.
Parę dni temu obejrzeliśmy film w reżyserii Andrzeja Wajdy pt. „Wałęsa. Człowiek z nadziei”, który pozwolił poznać i zrozumieć wydarzenia, jakie zaszły w naszym kraju w ciągu ostatniego półwiecza. Obejrzeliśmy skrót z historii i biografii człowieka będącego dla wielu ludzi symbolem zmian, jakie zaszły w naszym kraju, ale też człowieka, który wywołuje emocje negatywne. Dyskusja na zajęciach o filmie i o problemach w nim poruszanych dopiero przed nami, ale już na dworcu, w oczekiwaniu na pociąg, na żywo wymienialiśmy się opiniami. Wszystkim nam podobała się gra Roberta Więckiewicza, który imponująco wciela się w Wałęsę, idealnie oddaje jego gesty, sposób mówienia i poruszania się, ….